Triggerpoints
Triggerpoints zijn zeer lokale verkrampingen in spieren waar als gevolg van een gebrek aan doorbloeding en zuurstof een overgevoelige plek ontstaat.
Wat is dat toch, waardoor je na uren van geduld en volharding (en plezier ook wel hoor) toch plots een snapke kunt hebben?
Waardoor dat ene dingetje, dat ene tegenspreken, dat ene "neen ik wil niet" er nét teveel aan is.
Alsof er op iets gedrukt wordt in je lijf waar je absoluut allergisch aan bent.
Is het die druppel die het hem doet? Of ligt het aan de emmer?
Het ligt alleszins niet aan die kleine engeltjes, want zij doen gewoon wat van hun verwacht wordt en wat in het 'Oei ik groei' boek staat uitgeschreven.
Zij volgen dus braaf de regels.
Jammer dat er geen 'Oei, ik snap de groei niet altijd goed' boek voor ouders bestaat.
Allé ja, waarschijnlijk bestaat dat wel, maar het is moeilijk je eigen impulsen te onderdrukken in navolging van andermans theorieën vind ik.
En doorgaans ben ik wel tevreden over ons ouderschap, laten we zeggen in 80% van de gevallen. Dat is toch een goede score hé, met grote onderscheiding geslaagd op 't unief van de opvoeding, niet slecht, wat zeg ik, dikke proficiat voor onszelf!!
En toch....die 20% hé, het zijn die procenten die onder je vel kruipen; die procenten die ervoor zorgen dat je je rot voelt en ja, die procenten die maken dat je je een slechte moeder voelt!
Ook al ligt het volléédig aan het gedrag van die kleine gremlins (hum), toch zoek je de schuld bij jezelf.
Dan begin je te tobben; had ik maar niet dit, waarom heb ik nu dat, wat heb ik nú weer gedaan en meerdere interessante varianten hierop.
Ondertussen liggen die kleine snoodaards al lang in een gelukzalige slaap natuurlijk, maar zelf zit je beneden met een existentiële leegte in je lichaam te overdenken wat de Freudiaanse invloed is van het extrapolaire reageren van zoëven.....(wauw, heb ik dat geschreven?!)
Ah ja, het snapke, daar zijn jullie nu waarschijnlijk wel benieuwd naar hé?
Ik hoor jullie wel denken....."wat zou die nu gedáán hebben?"
Redelijk hongerig naar een sappig verhaal kan ik me inbeelden (zou ik ook zijn).
Wel, om te beginnen heb ik geroepen dat hij moest stoppen met wenen (had ik al direct spijt van), daarna heb ik hem aan zijn arm de kamer uit getrokken want hij moest nog tanden poetsen (vond ik ook niet zo tof van mezelf) en in de badkamer, waar hij zich wenend op de grond had laten vallen heb ik hem onder zachte dwang verplicht om zijn tanden te poetsen. Toen hij 5 minuten later op mijn schoot in slaap was gevallen, want het dutske was eigenlijk gewoon doodmoe, voelde ik me dus de slechtste moeder ooit, het moederschap niet waardig en besefte ik dat ik weer in de val was getrapt van “The Triggerpoints”. Oh ja, het begon allemaal omdat hij niet wou gaan slapen (part 10 345).
Iets doet me wel vermoeden dat ik niet alleen ben en dat jullie out there ook wel eens een kortsluitingske hebben in verschillende gradaties.
Menselijke reacties, zeker in tijden van stress en vermoeidheid, maar toch….
En neen, we mogen niet te streng zijn voor onszelf. Zolang we onze uiterste best doen om de kinderen een gelukkige, geborgen en liefdevolle thuis te geven, zal dit nog steeds primeren.
En dus….snapkes, triggerpoints, ik hoop dat ik jullie niet te vaak meer hoef te ontmoeten, want ik vind jullie niet zo leuk.
En mijn kinderen vinden jullie ook niet zo leuk, die hebben daar een beetje schrik van.
Het zal me waarschijnlijk nog wel eens een keertje overkomen, maar dan zal ik gewapend zijn dankzij mijn eigen tekst (goe bezig!) en zal ik hopelijk sneller op de rem gaan staan.
Ik begin dus alvast goed in en uit te ademen om mijn zuurstoflevel op peil te houden en triggerpoints geen kans te geven!
Tot de volgende asemzucht, cheerio.
Katrien