Wij slapen gezellig met 4 in bed
Toen Anke zwanger was van onze eerste spruit hadden we het er alvast even over, kwestie van er goed op tijd aan te beginnen: "tot welke leeftijd mag hij bij ons op de kamer slapen?"
Hoh, peins peins, denk denk, hierbij rekening houdende dat deze beslissing een invloed zou hebben op het ganse verdere leven van deze spruit!
Lastige kleuter? > te snel op een andere kamer gelegd
Verlegen tiener? > te snel op een andere kamer gelegd
Bindingsangst? > te snel op een andere kamer gelegd
Willy Sommers fan ? > véél te snel op een andere kamer gelegd
Midlife crisis? > te snel op een andere kamer gelegd
Hm, ik bemerk hier precies een constante…
Mijn antwoord was toen: “ Na 2 weken? Dan moet ik terug gaan werken en dan kan ik doorslapen; anders is de combinatie werk & kind misschien te vermoeiend”.
Fast forward, 2 jaar later: kleine spruit, die ondertussen al wel al een kooltje geworden was, ligt nog lekker tussen ons in te snurken. Wat is het leuk om zo een klein broccolietje (waarom noemen ze kinderen eigenlijk spruiten; er is geen énkel kind dat spruiten lust, maar toch moeten en zullen ze zo genoemd worden?) tussen ons in te hebben liggen.
Oneindig veel leuke, grappige, schattige, vertederende momenten hebben we zo beleefd; onze moederharten vulden zich avond na avond met meer en meer liefde voor dit kleine wonder ( te lezen met Mariah Carey muziek in gedachten).
En wat vond Sep het ook leuk, zo lekker dicht tegen zijn mama’s aan!
Hij sliep als een madeliefje (waarom spreken ze toch altijd over rozen? Daar zijn wel doornen aan hé, alsof je op een spijkerbed ligt te slapen, maar neen, we zullen slapen als rozen, niets aan te doen, tsss).
Een bijkomend voordeel vond ik ook wel dat je elke ademzucht van de kleine wortel (ben wat varianten aan het uittesten) kon volgen. Baby ziek? Wij wisten het onmiddellijk! Baby moest overgeven? Dat wisten we helaas ook redelijk onmiddellijk… Angst voor wiegedood? Véél minder op deze manier!
‘T is te zeggen, Anke sliep heel goed en diep door, tenzij er écht iets was met onze kleine paprika. Dat was wel indrukwekkend; als hij weende werd ze énkel wakker als hij effectief grote honger/dorst had (uiteraard kreeg kleine radijs borstvoeding, wat had je anders gedacht met onze soort?), of, wanneer hij ziek was. Biebieke daarentegen (ik dus) werd van élke onregelmatige ademzucht wakker; een kuch, ik had het gehoord; een knipoog, ik had het gevoeld; een scheetje, ik werd bewust bedwelmd,....
Ik sliep dus heel weinig, lag vaak te luisteren naar zijn ademhaling en als ik die niet hoorde legde ik mijn hand op zijn buikje om te voelen of dat nog wel op en neer ging. Ik hoor jullie al denken: had die baby dan toch op een andere kamer gelegd?! Maar neen, jullie begrijpen het niet, want als je van het ongeruste soort bent en de baby ligt niet in je buurt, dan kan je nog eens elke 5 minuten uit je bed ook!
Het is niet dat we het niet geprobeerd hebben. Na braaf naar advies van anderen te hebben geluisterd, belandde hij een eerste keer na 6 maanden op zijn kamertje. Dat was écht limiet limiet. Nóg langer uitstellen was echt om problemen vragen (cfr de anderen, ongelovige blikken mee ingerekend, want wááát, ligt dat kind nu nog tussen jullie in? We waren er ook een echte seut, een mama’s kindje van aan het maken).
Ik geef toe, het was een moeilijke beslissing, want misschien had iedereen wel gelijk? Welke invloed zou het op hem hebben om zo lang bij ons te slapen? Niemand kon ons het juiste antwoord geven, dus gingen we maar af op ons gevoel. Om de spanning maar ineens op te heffen; alle pogingen om hem apart te leggen waren vruchteloos, maar dat lag vooral aan ons, want het was toch zoveel gezelliger met hem erbij en het voelde ook juist aan om dit te doen.
En toen kwam zwangerschap nummer 2.
“ Hoe gaan jullie dát straks doen?” was een vaak voorkomende en ook logische vraag. Wetende dat ons bed 160 cm is en er een baby ging bijkomen, maakte het dit inderdaad niet zo evident.
Maar zowel Anke als ik zijn nogal van het geruste soort en we maakten ons de volgende weldoordachte, opvoedkundige en ja, zelfs filosofische bedenking: “Bwah, we zien wel”.
De praktijk was echter niet zo tof als bij spruit nr 1 (ja, het bekt toch wel goed eigenlijk die spruit). We moesten toegeven dat het helaas toch niet ons beste idee was, want het slapen verliep redelijk problematisch.
We kochten dan maar een eenpersoonsbed voor Sep, plaatsten dat tegen ons bed en hoerá, wat waren we vindingrijk, het grote familiebed was geboren! Na een tijdje moesten we wederom toegeven dat dit ook niet zo goed marcheerde en restte er ons maar 1 oplossing: Sep moest op zijn eigen kamer slapen…
Lees: plaats ruimen voor zijn kleine zus dus, voelt ge’m, voelt ge’m?
We waren er een Will Tura fan van aan het maken?!!!
Maar wat we niet hadden verwacht gebeurde; onze artisjok (laatste poging) was superblij met zijn eigen kamer en paste zich moeiteloos aan. En ah ja, voor alle twijfelaars onder jullie, Sep is een zelfstandige, toffe, redelijk stoere jongen geworden, die niet elke 5 minuten aan ons been hangt en geen schrik heeft van andere mensen.
Dus, met 4 in bed is misschien geen aanrader, maar met 3: zeker doen!
En neen, we hebben hem niet plat gerold...
Slaapwel x
Katrien