De mimetische begeerte
Ah, de mimetische begeerte, we kennen het allemaal nietwaar?
De mime-wát??
Awél, de mi-mé-tische begeerte!
Könnten Sie das buchstabieren bitte? (les 3 Duits middelbaar, kennen we ook allemaal)
In kindertaal betekent dit: ik wil dat ooooook!!!!!
Kinderen zijn zelfs de ultieme overtreffende trap van het mimetisme. Zij komen er namelijk openlijk en zonder zelfreflectie voor uit dat ze iets willen wat een ander begeert. Ze zijn daar ook helemaal niet beschaamd over en beseffen in de verste verte niet dat het helemaal niet cool is om als 3,5 jarige jongen de roze tut met hartjes van je kleine zus in je mond te hebben. Alles, maar dan ook alles waar een ander (lees, de zus) zich tevreden mee bezighoudt, wil onze S.p ook (hij wil in deze toch graag anoniem vermeld worden)
Soms te gek om op te noemen hoor; ik geef enkele voorbeelden:
een lepel waar zijn zus onschuldig, maar met smaak (zou ze moeten afleren) mee aan het eten is.
een droog stuk brood, want ah ja, daar kan misschien wel eens verborgen choco op zitten
de kleine loopfiets waar zijn benen ver bovenuit steken...yep, ineens wel bijzonder leuk om nog eens mee rond te rijden en schoenen te verslijten
de schoenen van de zus zijn ook een bron van begeerte, maar door praktische overwegingen niet te verwezenlijken (hij heeft vree grote voeten dat manneke). Als gevolg hiervan is de zus mega into schoenen, want dat is eindelijk iets wat haar broer haar niet kan afpakken. Ik noem het in deze graag de mimetische tegenreflex.
en ja, in haar kleine onderbroekje met sterretjes paste hij wél zo fier als een gieter.
Het gaat er soms wel heftig aan toe hoor en mijn medeleven gaat uit naar Lily die dan als een onschuldig dartel wezen in haar eigen wereldje aan het ronddwalen is, zich vrolijk bezig houdend met allerlei speelgoed tot plots - ràaahk - iets uit haar handjes wordt getrokken.
En dan mogen wij 100 keer zeggen dat dit niet mag, er bestaat blijkbaar ook een mimetische vervlieging waarbij het subject van terror gewoon vergeet dat hij in het licht van een vredevol huishouden zich beter zou onthouden van bruuske, ontvreemdende, soms gewelddadige bewegingen, zoals daar zijn, stampen duwen en trekken.
Ligt het aan het kleine leeftijdsverschil van 22 maanden?
De combinatie jongen-meisje?
Puur karakterieel? Hij weet namelijk heel goed wat hij wil die jongen van ons.
Pas op, het is een echt schatje hoor; de liefste, leukste, schattigste en grappigste jongen die je ooit zal ontmoeten (neen, dit zeg ik niet als zijn mama zijnde, ik kan dat namelijk wiskundig onderbouwen, écht wel!). En toch, op tijd en stond verandert hij in een niets ontziende, felle en doortastende afpakker.
En Lily? Die vindt het niet leuk meer. In het begin begreep ze er natuurlijk niets van en liet ze het gebeuren, maar nu reageert ze met dezelfde felheid en laat ze zich niet meer zomaar doen. Jammer voor haar blijft S.p altijd veel sterker en komt dan als vanzelfsprekende overwinnaar uit de bus. Als we het zien grijpen we uiteraard in en proberen we te bemiddelen en/of te bestraffen. Het gekke is dat als we dan terugnemen wat van haar is, er zich weer een groot drama voltrekt, want waarom moet hij dit nu teruggeven???? Met een sierlijke en krijsende gooi op de grond wordt dit dan kracht bijgezet.
Ondertussen kijkt Lily ons met haar ree-ogen aan om haar te helpen... Zucht, degene die beweert dat ouderschap een fluitje van een cent is, mag het bij mij toch eens komen uitleggen hoor.
Ik vrees dat we deze scenario’s echter nog vele jaren zullen meemaken.
Ook volwassenen zijn onderhevig aan deze begeerte, dus het groeit er niet uit.
Kinderen zijn uiteraard helemaal niet subtiel hierin, dát groeit er wel uit, maar de basis om te verlangen wat een ander gelukkig maakt blijft.
Is dit enkel negatief? Of kunnen we er ook iets goeds aan toeschrijven?
Eerlijk gezegd kan ik niets spontaan bedenken wat een voordeel zou kunnen zijn van dit fenomeen. Niemand wordt hier gelukkig of beter van.
Sep leert te domineren en Lily leert zich te verdedigen, maar in mijn vredevolle hoofd zijn dat eigenschappen met weinig meerwaarde.
We zullen er ons dan maar bij neerleggen, want volgens de Afrikaanse filosofie is een probleem dat je niet opgelost krijgt geen probleem meer.
Kan ik mee leven…
Ik ga jullie laten, want ik zie dat mijn vrouw met veel smaak aan het smullen is van een stuk chocolade en dat wil ik toch snel afpakken vooraleer alles op is!
Heb ik al gezegd dat ik de jongste van 3 ben en me dus goed heb leren verdedigen als kind :)
Groetjes,
Katrien
PS. Met dank aan Mientje om me dit begrip te leren kennen